TOELICHTING op de tuin van de verbeelding: mijn jeugd…
Wat is jouw element dat onvoldoende plek kreeg maar in een latere fase van je leven wel heel wezenlijk bleek om je dromen te kunnen te gaan ontdekken of om naar je dromen te kunnen gaan leven!?…
Bijgaand verhaal heb ik geplaatst met een reden. Herkenbaar lijkt me, want niet alleen bij mij was er “een vergeten stuk” leven dat vroeg of laat toch een plek diende te krijgen, ieder van ons kent wel zijn of haar “vergeten stuk”…
Mijn persoonlijke verhaal geeft aan hoe wonderlijk een leven kan verlopen. Want hoe wonderlijk is het als je zelf of je naasten gedurende vele lange jaren niet ervaren hoe binnen jouw leven een belangwekkend stukje van jouw levenspuzzel niet werkelijk tot het bewustzijn doordringt!? Slechts een sluimering, of zelfs dat nog niet eens, lijken we te voelen van datgene wat ogenschijnlijk zo dicht onder het oppervlak ligt… Tenminste dat was mijn ervaring toen een persoon er in alle helderheid en scherpte mij er voor het eerst naar liet kijken. Een donker plekje plots in het volle licht. Niet alleen in mijn leven kwam dit voor, het komt in talloze levens voor. Want we kunnen jaren met een partner zijn en toch kunnen we ervaren dat een wezenlijk gedeelte van ons zelf niet naar boven komt. Bij mij was het een deel dat met mijn jeugd te maken had, namelijk het gegeven dat de juiste aandacht voor mijn verbeelding onvoldoende aan bod was gekomen in de jaren die volgden.
Als opgroeiend mens neem je nog niet het gehele gebied waar. Dat verandert pas ten gunste naarmate je ouder wordt. Maar dan nog. We zien “onze” kaart, niet het volledige gebied omdat we lang het juiste kompas lijken te missen… En dan is er een bijzonder persoon, “a special one” nodig die je helpt ontwaken, die je helpt ontdekken, die je werkelijk ziet zoals je bent. Verhelderend en liefdevol sta je dan opeens in jouw volle licht. Ik voelde mezelf in al zijn volledigheid waargenomen omdat zij zelfs in staat bleek mij mee te nemen naar een beeld van al veel langer geleden…naar het jongetje van een jaar of 6,7… En dan, als je opeens zo oprecht en waarachtig “gezien” wordt, dan is er de ontlading van liefdevolle emoties, dat gevoel van diepe verbondenheid met jezelf en met de ander… Ik had het geluk dat ik haar mocht ontmoeten en dat ik in 2013 tien sessies met haar had. Bijgaand verhaal geeft een beschrijving van mijn eerste sessie met deze psychologe. In 2013 plaatste ik het op mijn Facebook pagina, nu is het de tijd om het hier te plaatsen…
DE TUIN VAN DE VERBEELDING: MIJN JEUGD…
Er is de blik waar ik alleen maar zuiverheid in voel, de blik van een volwassen vrouw die ook het kind in zichzelf nog zo helder met zich meedraagt. De magie van het moment herken ik onmiddellijk…
Vanaf het moment dat ik me in haar ruimte begeef begin ik te praten. Zachtjes maar duidelijk en zo onbevangen als maar kan. Ze lijkt te weten hoe ze mij op mijn gemak kan laten voelen, welke vragen ze me kan stellen. Haar waarneming van mij is erg precies, ik voel veel compassie. Bijzonder hoe zij een krachtige verbinding maakt met mijn verbeelding. Haar lange sluike haar valt over een gezicht waar een lichte waas over heen lijkt te vallen, ze is rank en beweegt zich net zo. Sinds ik een aantal weken eerder een lezing van haar volgde weet ik dat ze een volkomen natuurlijke connectie met haar verbeelding maakt. Ze weet nog veel van haar vroege herinneringen die teruggaan tot haar 2e jaar. Zo weet ze nog dat ze wilde dat volwassenen gewoon normaal tegen haar zouden spreken. Ze was ooit zelf een kind, maar op een andere manier ook weer niet…
In mijn jeugd, zo tot mijn 8e jaar, woonden mijn ouders, 2 jaar jongere broer en ik in Maastricht. In een fraai en statig huis tussen de Maas en de Sint Pietersberg in en met een heuse erker. Voor onze deur liep een redelijk drukke verkeersweg maar daar merkte ik als kind niets van in onze tuin van wel 50 meter diep. Het was een tuin die leefde, wild oogde en volstond met groen. Bij goed weer was ik er vaak te vinden. Ik speelde er zelfbedachte spelen en verhalen met ridders, jonkvrouwen en andere personages uit kastelen of burchten. Vaak met mijn broer, maar ook kon het voorkomen dat ik er alleen met mezelf was en ik mijn eigen dromerige werkelijkheid aan het creëren was.
Zo denkend aan de tuin van vroeger vertelde ik haar van de film die me zo had aangegrepen en ontroerd, nog meer waarschijnlijk omdat mijn toen nog 2 jongere kinderen, jongens van toen 10 en 8 jaar, niets begrepen van de emotie die in mijn vochtige ogen zichtbaar werd toen het jonge meisje uit de film die de eenzame ziel van de jongen zo had gekoesterd uiteindelijk overleed en dat ik dat werkelijk onverdraaglijk vond. Ik sprak over de film The Bridge of Terabithia, waarin het meisje de jongen introduceerde in een bos vol met bedachte wezens en hem een visioen aan mogelijkheden liet zien die daarvoor buiten zijn bereik had gelegen.
Ik kende haar nog geen half uur, maar ik sprak en voelde vooral, ging terug naar mijn verbeelding, naar de jongen, naar een essentie van mij zelf. Al pratende leek het al een eeuwigheid langer dat ik bij haar was en ik voelde hoe mijn ogen vochtig werden als ik aan het vertellen was en hoe ik langzaam maar gestaag de zin van dit alles zich duidelijk aan mijn geestesoog aan het openbaren was. Ze vroeg me of mijn ouders mij in mijn kinderjaren wel eens hadden gevraagd of ik een tekening van mijn verbeelding wilde maken. Deze eenvoudige vraag raakte me zo…
Nu is het aan mij te taak om mij te verbinden meer en meer met dat jongetje daar in die tuin, die zo rijk aan onbevangenheid en verbeelding was, die zuiver was in zijn zijn, die niet hield van onechtheid.
